Ὁ Φιλοκλέους Πλοῦς

Χθές, ὦ ἄνδρες, ἐν τῇ Διονυσίων ἑορτῇ πρᾶγμα γελοιότατονridiculissimum (ἐπίθ. ὑπερθ. αἰτ. ἑν. οὐδ.) — superlativus adiectivi γελοῖος, quod significat rem valde ridiculam εἶδον, ὃ βούλομαι ὑμῖν διηγήσασθαιnarrare (ἀπαρ. ἀορ. μέσ.) — infinitivus aoristi medii verbi διηγέομαι, significat rem aliquam exponere vel narrare. Φιλοκλῆς γὰρ ὁ ποιητής, ὁ τοῦ Αἰσχύλου ἀδελφιδοῦςfratris filius (ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — nomen quod significat filium fratris vel nepotem ex fratre, ὃν πάντες ἴστε διὰ τὴν πικρίανacerbitatem (αἰτ. ἑν.) — acerbitas vel amaritudo, hic metaphorice de severitate vel asperitate dramatum dicitur τῶν δραμάτων "Ἅλμην" ἐπικαλούμενον, εἰς τὸ νεώριονnavale (αἰτ. ἑν.) — locus ubi naves construuntur vel servantur, portus navalis ἦλθε στεφάνους καὶ ταινίας φέρων.

Ἐκεῖ δὲ παρῆσανaderant (παρατ. ὁριστ. ἐνεργ. γ' πλ.) — imperfectum verbi πάρειμι (adsum), quod significat praesentiam vel adventum alicuius οἱ ναῦται τὰς τριήρειςtriremes (αἰτ. πλ.) — naves longae quae tribus ordinibus remorum impellebantur παρασκευάζοντες· ἦν γὰρ καὶ πομπή τις ναυτικὴ ἐν τῇ ἑορτῇ. Ὁ δὲ Φιλοκλῆς, οἰόμενοςexistimans (μτχ. ἐνεστ. μέσ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — participium praesentis medii verbi οἴομαι, significat aliquid putare vel credere τοὺς θεατὰς τῶν αὑτοῦ δραμάτων παρεῖναι, ἄνω ἐπὶ τὸ κατάστρωμαtabulatum (αἰτ. ἑν.) — pars superior navis ubi nautae ambulant τῆς νεὼς ἀνέβη καὶ ὥσπερ ἐπὶ σκηνῆς ἤρξατο τραγῳδεῖνtragoedias agere (ἀπαρ. ἐνεστ. ἐνεργ.) — infinitivus praesentis activi verbi τραγῳδέω, significat tragoedias recitare vel agere.

Οἱ δὲ ναῦται, ἐξαίφνης ἀκούοντες ἀνδρὸς κορακώδη φωνὴν ἔχοντος (τοιαύτη γὰρ ἦν ἡ φωνὴ τοῦ Φιλοκλέους), ἐθαύμαζον τί ποτ' εἴη τὸ κακόν. Εἷς δέ τις αὐτῶν, Ναυσικύδης ὄνομα, τὸ γένειον τοῦ Φιλοκλέους γνωρίσας (ἦν γὰρ ὀξὺ καὶ προμηκέστατον, ὥσπερ ἐμβόλιον τριήρους), "Ὦ τᾶν," ἔφη, "ἆρά γε τὴν ναῦν καταρᾶσθαι βούλει;"

Ἀλλ' οὐκ ἠκροᾶτοaudiebat (παρατ. ὁριστ. μέσ. γ' ἑν.) — imperfectum verbi 'ἀκροάομαι', quod significat 'audire' vel 'auscultare' ὁ Φιλοκλῆς· μᾶλλον δὲ ἐνθουσιῶνdivino furore correptus (μτχ. ἐνεστ. ἐνεργ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — participium verbi 'ἐνθουσιάω', significans 'numine afflatus' vel 'divino spiritu instinctus' ἤδη τὰς χεῖρας ἐκίνει καὶ τὴν κεφαλὴν ἔσειενquatiebat (παρατ. ὁριστ. ἐνεργ. γ' ἑν.) — imperfectum verbi 'σείω', significans 'quatere' vel 'agitare'. Ὡς δὲ ἐκεῖνοι ἐγέλων, ὀργισθεὶς ἔτι μᾶλλον ἐξῆρε τὴν φωνήν. Τέλος δέ, ὑπὸ τῆς σφοδρότητοςvehementiae (γεν. ἑν. θηλ.) — substantivum abstractum a 'σφοδρός', significans 'vehementiam' vel 'impetum' τῶν κινήσεων, ἔπεσεν εἰς τὴν θάλατταν, οὐ βαθεῖαν μέν, πηλώδη δὲ καὶ δυσώδη.

Οὕτως οὖν ὁ τραγικὸς ποιητής, ὥσπερ ἐν δράματι σατυρικῷfabula satyrica (δοτ. ἑν. οὐδ. + δοτ. ἑν. οὐδ.) — genus dramatis comici cum satyris, inter tragoediam et comoediam, ἀνεφάνηapparuit (ἀορ. β' ὁριστ. παθ. γ' ἑν.) — aoristus secundus verbi 'ἀναφαίνω' in voce passiva, significans 'apparere' vel 'conspici' βορβόρῳ κεκαλυμμένοςcaeno opertus (δοτ. ἑν. ἀρσ. + μτχ. παρακ. μέσ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — participium perfecti medii verbi 'καλύπτω' cum dativo instrumentali, significans 'luto coopertus'. Καὶ τοιοῦτος ἦν ἰδεῖν οἷον οὐδ' ἂν ὁ Ἀριστοφάνης ἐν ταῖς κωμῳδίαις σκώπτωνirridens (μτχ. ἐνεστ. ἐνεργ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — participium praesentis verbi 'σκώπτω', significans 'irridere' vel 'cavillari' αὐτὸν ἐποίησεν.

Ταῦτά μοι, ὦ συμπόταιconvivae (ὀνομ. πλ.) — viri qui una bibunt et convivio intersunt, διηγήσασθαιnarrare (ἀορ. ἀπαρ. μέσ.) — verbum quod significat rem per ordinem exponere ἔδοξεν, ἵνα γνῶτε ὅτι καὶ οἱ σεμνοὶ ποιηταὶ ἐνίοτε γέλωτα παρέχουσιν, οὐχ ἑκόντεςvolentes (μτχ. ὀνομ. πλ. ἀρσ.) — participium a verbo 'ἑκών' quod significat 'sua sponte', ἀλλὰ τῆς τύχης οὕτω βουλομένης. Προπίνω δὴ τῷ Φιλοκλεῖ, εἰ καὶ ἄκωνinvitus (ἐπίθ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — adjectivum contrarium τῷ 'ἑκών', significat 'non volens' ἡμᾶς εὔφρανεν.