Κνήμων ἐν τῇ παλαίστρᾳ: Μάθημα περὶ ἀρετῆς

Κνήμων ὁ δύσκολοςdifficilis, morosus (ἐπίθ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — adjectivum quod designat hominem moribus asperis et difficilibus εἰσῆλθεν εἰς τὴν παλαίστραν οὐ βουλόμενος μὲν συγγίγνεσθαιconversari, una esse (ἀπρμφ. ἐνεστ. μέσ.) — verbum compositum ex 'σύν' et 'γίγνομαι', significans 'simul esse cum aliis' τοῖς ἄλλοις, ἀναγκαζόμενος δὲ ὑπὸ τοῦ νόμου. οἱ γὰρ Ἀθηναῖοι ἠξίουνaestimabant, postulabant (παρατ. ὁριστ. ἐνεργ. γ' πλ.) — a verbo 'ἀξιόω', significans 'dignum putare' vel 'postulare' πάντας τοὺς πολίτας παιδεύεσθαι κατὰ τὸ εἰωθόςconsuetudo (μτχ. περφ. ἐνεργ. αἰτ. ἑν. οὐδ.) — participium perfectum a verbo 'ἔθω', usurpatum substantive pro 'more' vel 'consuetudine'. καθήμενος οὖν μόνος ἐν γωνίᾳ τινὶ ἀπέβλεπε πρὸς τοὺς παλαίοντας νεανίας μετὰ σκυθρωποῦ προσώπουvultu tristi (ἐπίθ. γεν. ἑν. οὐδ. + ὀνομ. γεν. ἑν. οὐδ.) — locutio significans 'tristem vultum' vel 'faciem morosam'.

προσῆλθεaccessit (ἀορ. β' ὁριστ. ἐνεργ. γ' ἑν.) — verbum compositum ex 'πρός' et 'ἔρχομαι', significans 'adire ad aliquem' δὲ αὐτῷ Χαιρέας τις, τῶν νεανίσκων ὁ ἐπιεικέστατοςmoderatissimus, aequissimus (ἐπίθ. ὑπερθ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — superlativus adjectivi 'ἐπιεικής', significans 'valde moderatus' vel 'maxime aequus', καὶ ἤρξατο διαλέγεσθαι.

"χαῖρε, ὦ Κνήμων," ἔφη ὁ Χαιρέας. "τί οὕτω μόνος κάθησαιsedes (ὁριστ. ἐνεστ. μέσ. β' ἑν.) — forma Attica verbi 'κάθημαι', significat sedere vel manere in loco; οὐ γὰρ βούλει συγγυμνάζεσθαιuna exerceri (ἀπρφ. ἐνεστ. μέσ.) — verbum compositum ex 'σύν' et 'γυμνάζω', significat exercere corpus cum aliis in palaestra ἡμῖν;"

"μὴ ἐνόχλειmolestus sis (προστ. ἐνεστ. ἐνεργ. β' ἑν.) — verbum 'ἐνοχλέω', significat molestare vel turbare aliquem μοι," ἀπεκρίνατοrespondit (ἀόρ. α' ὁριστ. μέσ. γ' ἑν.) — a verbo 'ἀποκρίνομαι', significat respondere ὁ Κνήμων τραχείᾳ τῇ φωνῇaspera voce (δοτ. ἑν. θηλ.) — ablativus instrumenti, 'τραχύς' significat asper vel durus. "οὐδὲν γὰρ κοινόν ἐστιν ἐμοὶ πρὸς ὑμᾶς."

"ἀλλ' ὦ βέλτιστεoptime (κλητ. ἑν. ἀρσ.) — vocativus superlativi a 'ἀγαθός', forma alloquendi aliquem familiariter vel amice," ἔφη ὁ Χαιρέας, "ἡ παλαίστραpalaestra (ὀνομ. ἑν. θηλ.) — locus ubi iuvenes exercebantur in lucta aliisque exercitiis corporis κοινή ἐστι πᾶσι τοῖς πολίταις, καὶ ἡ παιδείαeducatio (ὀνομ. ἑν. θηλ.) — institutio vel educatio quae ad corpus et animum pertinet ὁμοίωςsimiliter (ἐπίρρ.) — adverbium a 'ὅμοιος', significat eodem modo vel pariter. πῶς οὖν οὐδὲν κοινὸν ἡμῖν ἐστιν;"

"φλυαρεῖςnugaris (ἐνεστ. ὁριστ. ἐνεργ. β' ἑν.) — verbum quod significat 'nugas dicere' vel 'vana loqui'," εἶπεν ὁ Κνήμων. "τί γὰρ ὄφελοςutilitas (ὀνομ. ἑν. οὐδ.) — substantivum quod denotat utilitatem vel commodum alicuius rei τῆς παιδείας ταύτης; οὐδένα ὁρῶ ἀμείνωmeliorem (αἰτ. ἑν. ἀρσ. συγκρ.) — comparativus ab 'ἀγαθός', significat 'meliorem' γιγνόμενον ἐνθάδεhic (ἐπίρρ.) — adverbium loci quod significat 'in hoc loco'."

παραγενόμενοςcum advenisset (μτχ. ἀορ. β' μέσ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — participium aoristi a verbo 'παραγίγνομαι', significat 'advenire' vel 'adesse' δὲ ὁ παιδοτρίβηςpuerorum exercitor (ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — substantivum quod denotat magistrum qui pueros in palaestra exercet ἤκουσε τοὺς λόγους καὶ ἔστηstetit (ἀορ. β' ὁριστ. ἐνεργ. γ' ἑν.) — aoristus a verbo 'ἵστημι', significat 'stare' πλησίονprope (ἐπίρρ.) — adverbium loci quod significat 'prope' vel 'iuxta' αὐτῶν.

"ὦ Κνήμων," ἔφηdixit (ἀορ. β' ὁριστ. ἐνεργ. γ' ἑν.) — aoristus a verbo 'φημί', significat 'dicere', "δοκεῖς μοι οὐκ ὀρθῶς γιγνώσκεινrecte cognoscere (ἐπίρρ. + ἐνεστ. ἀπαρέμφ. ἐνεργ.) — adverbium cum infinitivo, significat 'recte intelligere' vel 'vere cognoscere' περὶ τῆς παιδείαςeducationis (γεν. ἑν. θηλ.) — genitivus a 'παιδεία', significat 'educationem' vel 'disciplinam'. οὐ γὰρ μόνον τὸ σῶμα θεραπεύομενcuramus (ἐνεστ. ὁριστ. ἐνεργ. α' πλ.) — verbum quod significat 'curare' vel 'colere' ἐνθάδε, ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχήν."

"καὶ πῶς τοῦτο;" ἠρώτησενinterrogavit (ἀορ. ὁριστ. ἐνεργ. γ' ἑν.) — a verbo 'ἐρωτάω', quod significat quaerere vel interrogare ὁ Κνήμων ἔτιadhuc (ἐπίρρημα) — adverbium temporis, significat 'adhuc' vel 'etiam' σκυθρωπότεροςtristior (συγκρ. ἐπίθ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — comparativus ab adiectivo 'σκυθρωπός', significat vultu tristi vel aspero praeditus.

"τὸ γὰρ παλαίειν," ἀπεκρίνατο ὁ παιδοτρίβης, "διδάσκει τοὺς νέους τὴν καρτερίαν, τὴν δικαιοσύνην, τὴν αἰδῶ, τὴν σωφροσύνην – πάντα ὅσα ποιεῖ ἄνδρα ἀγαθόν. ὁ γὰρ μὴ δυνάμενος ἄρχειν ἑαυτοῦ ἐν τῇ παλαίστρᾳ, πῶς ἄρξει ἑαυτοῦ ἐν τῇ πόλει;"

ὁ δὲ Κνήμων ἐσιώπησεtacuit (ἀορ. ὁριστ. ἐνεργ. γ' ἑν.) — a verbo 'σιωπάω', significat tacere vel silere πρὸς ταῦταad haec (πρόθ. + αἰτ. πληθ. οὐδ.) — praepositio cum pronomine demonstrativo, significat 'ad haec' vel 'in responso ad haec', φανερῶςmanifeste (ἐπίρρημα) — adverbium a 'φανερός', significat manifeste vel evidenter διαλογιζόμενοςdeliberans (μτχ. ἐνεστ. μέσ. ὀνομ. ἑν. ἀρσ.) — participium a verbo 'διαλογίζομαι', significat secum deliberans vel cogitans.

"ἴσωςfortasse (ἐπίρρ.) — adverbium quod incertitudinem vel possibilitatem indicat," εἶπε τέλος, "ἔχει τινὰ λόγονhabet aliquam rationem (φράσις) — locutio significans 'est aliquid veri in eo quod dicis' ἃ λέγεις. ἀλλ' οὐδείς πώποτέ μοι οὕτως ἐξηγήσατοexplicavit (ἀορ. ὁριστ. μέσ. γ' ἑν.) — a verbo 'ἐξηγέομαι', significat 'explicare' vel 'interpretari'."

"ἐλθὲ οὖν," προσέταξενimperavit (ἀορ. ὁριστ. ἐνεργ. γ' ἑν.) — a verbo 'προστάσσω', significat 'imperare' vel 'iubere' ὁ παιδοτρίβηςpaedotriba (ὀνομ. ἀρσ. α' κλ.) — magister palaestrae qui iuvenes exercet, "καὶ πειρῶconare (προστ. ἐνεστ. μέσ. β' ἑν.) — imperativus a verbo 'πειράομαι', significat 'conari'. οὐδὲν γὰρ μανθάνεται ἄνευ πείραςsine experientia (προθ. φράσις) — praepositio cum substantivo, significat 'sine experimento'."

καὶ ὁ Κνήμων, καίπερquamquam (σύνδ.) — coniunctio concessiva quae cum participio construitur ἀηδῶςinvitus (ἐπίρρ.) — adverbium significans 'non libenter' vel 'aegre', ἀνέστηsurrexit (ἀορ. ὁριστ. ἐνεργ. γ' ἑν.) — a verbo 'ἀνίστημι', significat 'surgere' καὶ ἠκολούθησενsecutus est (ἀορ. ὁριστ. ἐνεργ. γ' ἑν.) — a verbo 'ἀκολουθέω', significat 'sequi' αὐτῷ πρὸς τοὺς ἄλλους νεανίας, πρῶτον μὲν μάθημα μαθὼν περὶ τῆς ἀληθοῦς ἀρετῆςverae virtutis (ἐπιθ. + ὀνομ. γεν. ἑν.) — adjectivum cum substantivo in genitivo, significat 'verae virtutis'.